Dwi’n hoff iawn o waith y bardd Robert Frost. Mae cerddi fel The Road Not Taken, a Stopping by Woods on a Snowy Evening fel asbrin i’m henaid. Fy hoff gerdd yw The Armful. Dyma hi:
For every parcel I stoop down to seize
I lose some other off my arms and knees,
And the whole pile is slipping, bottles, buns -
Extremes too hard to comprehend at once,
Yet nothing I should care to leave behind.
With all I have to hold with hand and mind
And heart, if need be, I will do my best
To keep their building balanced at my breast.
I crouch down to prevent them as they fall;
Then sit down in the middle of them all.
I had to drop the armful in the road
And try to stack them in a better load.
Mae’r gerdd yn adrodd stori syml am ddyn yn cario gormod o bethau. Mae’r pentwr o bethau sydd ganddo yn ei freichiau gwegian, symud - yn dechrau llithro o’i afael. Gwna’r dyn ymdrech i gadw trefn a chydbwysedd yr holl bethau hyn, ond ofer yr ymdrech. Mae’r bardd yn cydnabod hynny:
I crouch down to prevent them as they fall;
Then sit down in the middle of them all.
I had to drop the armful in the road
And try to stack them in a better load.
Mae pentwr o bethau’n gwasgu ar ein hadnoddau o amser, egni ac amynedd. Mae pawb ohonom â llond ein breichiau o amrywiol bethau. Yn wir, mae’r rhan fwyaf helaeth o’r pethau ‘rydym yn cario o ddydd i ddydd yn bethau anhepgor i’r hyn ydym. Ni allwn eu gosod o’r neilltu a pharhau ar ein taith hebddynt! Cwbl ofer yw unrhyw gyngor sy'n awgryma ffolineb felly! Nid oes awgrym o hynny yn y gerdd hon. Mae Frost yn gallach. Y neges sydd ganddo’n syml yw bod rhaid, ar adegau i ni ollwng y pentwr o bethau i ni’n cario bob dydd, i’r llawr: I had to drop the armful in the road. Gwnawn hynny nid mewn anobaith a diflastod, ond er mwyn cael gwell trefn arnynt.
Mae’r Wythnos Fawr yn gyfle i wneud hynny. Cawn gyfle'r wythnos hon i osod yr holl bethau sydd gennym i’w cario ar y llawr, ac wedyn, yng ngoleuni buddugoliaeth Crist, yng ngwawl y Pasg: try to stack them in a better load. Nid yw llawenydd y Pasg yn newid dim a’r ffeithiau ein byw - erys gwaith, erys disgwyliadau, erys hiraeth - ond, mae ffaith y Pasg yn estyn i ni’r nerth i gyflawni’r gwaith, i dderbyn y disgwyliadau, i ymdopi â’r hiraeth: i fyw yn llawn a llydan.
(OLlE)
